مفهوم عالی در ذات سامی

اول.  قُلْ أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَیْهِ ما حُمِّلَ وَ عَلَیْکُمْ ما حُمِّلْتُمْ وَ إِنْ تُطیعُوهُ تَهْتَدُوا وَ ما عَلَى الرَّسُولِ إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبینُ (النور،54)

دوم. مشکوه تبریزی شاعر غریبی است با یک شعر مشهور. گویا بسیاری از آثارش از بین رفته به جز چندین شعر و قصیده. ولی عوام فقط یک شعر از او بلدند:

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

سوم. شیخ عبد الله العلایلی، جاحظ عصر ماست. و احتمالا از او هم بالاتر. در لغت بی نظیر است. سنی است گویا ولی شیفته ابی عبدالله. سه کتاب دارد درباره امام حسین. معروفترین شان "سمو المعنی فی سمو الذات" است. بهترین هدف در برترین نهاد. واقعا کم نظیر است نثرش و تحلیلش. مرحوم محقق اصفهانی از این کتاب بسیار تعریف نموده اند. می گویند بهترین کتابی است که تا به حال درباره ی ابی عبدالله نوشته شده:

ارایتم الی الرجل یقوم علی اسم الله و یمضی علی اسم الله و یموت علی اسم الله، کیف تسمو به الغایه و یعلو به الهدف. هو هدف ولکن لیس من شهوات النفوس، و غایه ولکن لیست کمثلها الغایات، غایه تحقر کل ما فی الحیاه من اشیائها، ولاتری سوی الملکوت الاعلی هدفا و دون السماء مستقرا؛ لانه مهدها فلا بدع ان حنت الیه و طلبت اللحاق به؛ فللناس اوطانهم، وللناس حنینهم، ولمثل هذه الشخصیه وطنها ولها حنینها...(ص 101)