الرابعة والعشرون

24 سالگی. یعنی هشت هزار و هفتصد و شصت و شش روز گذشت. پارسال نمی دونستم 24 سالگی ام چه جوره. اصلا هستم یا نه. اینجام یا نه. سربازم یا نه. یقه آخوندی دارم یا نه... ولی الان به لطف باری تعالی، سرباز شدم. سربازی که یقه آخوندی می پوشه و قم رفته و فعلا هست. و البته که :

لایق نبوده ام که کند دعوتم کسی؛

مولا کریم بوده که دعوت نموده است
 

وافعا حس غریبی دارم. مدیر مدرسه می گه یکی بود که می اومد درس آقای جوادی آملی. جوون بود و خیلی هم اشکال می کرد. یه روز بعد درس اومد پیش آقای جوادی و گفت که آقا من دیگه نمی خوام آخوند باشم و طلبگی به درد نمی خوره و خداحافظی کرد. وقتی که رفت دیدیم آقای جوادی به پهنای صورت داره اشک می ریزه و می گه:"نمی دونه دیروز امام زمان اسمش رو خط زدن"... من این حرف رو برعکس خیلی حرفای دیگه، خیلی قبول دارم. خدا کنه که اسم ما خط نخوره...

 

یه سال دیگه هم گذشت. خدا خودش به فقرمون رحم کنه. به حق غنی بودنش. حوصله ی کِش دادن ندارم. فقط بازم به خدا می گم که من نمی دونم چی می شه. تو که رحیم و رحمان و لطیف و خبیر و سمیع و بصیری کاری کن که سال دیگه جایی باشم و جوری باشم که تو بیشتر دوست داری و در نتیجه امام زمانم بیشتر دوست داره... کل خیر بیده... این طوری بهتره....

امشب شام شهادت امام زین العابدین و سید الساجدین صلوات الله علیه است. اول دعای ابوحمزه خیلی عجیبه. بی مقدمه کلی چیز می گه: اِلهی لا تُؤَدِّبْنی بِعُقُوبَتِکَ ، وَ لا تَمْکُرْ بی فی حیلَتِکَ ، مِنْ اَیْنَ لِیَ الْخَیْرُ یا رَبِّ وَ لا یُوجَدُ إلاّ مِنْ عِنْدِکَ ، وَ مِنْ اَیْنَ لِیَ النَّجاةُ وَ لا تُسْتَطاعُ إلاّ بِکَ....

ذوالثفنات

۱- اَللّهُمَّ اِنَّ اسْتِغْفارِى اِیّاکَ مَعَ الاِْصْرارِ عَلَى الذَّنْبِ لُؤْمٌ، وَتَرْکى لِلاِْسْتِغْفارِ مَعَ سَعَةِ رَحْمَتِکَ عَجْزٌ، اِلهى کَمْ تَتَحَبَّبُ اِلَیَ بِالنِّعَمِ وَ اَنْتَ عَنّى غَنِیٌ، وَاَتَبَغَّضُ اِلَیْکَ بِالْمَعاصى وَاَنَا اِلَیْکَ مُحْتاجٌ. فَیامَنْ اِذا وَعَدَ وَفى، وَاِذا تَوَعَّدَ عَفا، صَلِّ اللّهُمَّ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِه، وَافْعَلْ بى اَوْلَى الاَْمْرَیْنِ بِکَ، اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ. (الصحیفه السجادیه الجامعه - صفحه۸۳ )

۲- فرزدق در وصف مولانا الامام ابو الحسن السجاد می گوید:
هذا ابن خیر عباد الله کلهم ... هذا التقی النقیّ الطاهر العلم
... من معشر حبهم دین وبغضهم... کفر وقربهم منجى ومعتصم
إن عد أهل التقى کانوا أئمتهم ... أو قیل من خیر أهل الأرض قیل هم

۳- می گویند از بعد عاشورا سید الساجدین هر روز بر پدرش گریه می کرد در حالیکه صبح ها روزه بود و شب ها شب زنده دار. ایشان در شب تاریک بیرون می‌رفت و انبانی از همیان‌های دینار و درهم برداشته، خانه به خانه رفته، در می‌زد و سپس به آن که بیرون می‌آمد، از آن می رساند. وقتی امام زین العابدین درگذشت، او را نیافته، دانستند که امام سجّاد علیه السّلام آن کار را انجام می‌داده است.(الکافی،باب التاریخ)